Χρόνιες Ασθένειες (καρκίνος), φόβος θανάτου

Οι άνθρωποι που πλησιάζουν στο τέλος της ζωής τους, πιο πολύ θρηνούν για την αδικία που οι ίδιοι έκαναν στον εαυτό τους.

Η Ψυχολογία, έχει στόχο να ανακουφίσει την ανθρώπινη δυστυχία, που κατά κύριο λόγο προέρχεται από τον ασυνείδητο και αδιάλειπτο φόβο μας για τον θάνατο. Επιχειρεί με διάφορες θεωρίες να μαλακώσει την αγωνία του ανθρώπου για το τέλος και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του.
Είναι γνωστό από τα αρχαία χρόνια ακόμη, ότι το πνεύμα συνάδει με το σώμα, και σαφώς η ψυχική υγεία επηρεάζει την σωματική υγεία, όπως για παράδειγμα, η σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην μελαγχολία και τον καρκίνο. Όλοι σχεδόν έχουμε καρκινικά κύτταρα, αλλά δεν αναπτύσσουμε όλοι την αρρώστια. Καθώς και όλοι οι καρκινοπαθείς δεν οδηγούνται με τον ίδιο ρυθμό στον θάνατο. Οπότε, οι ψυχολογικοί παράγοντες επηρεάζουν την ευπάθεια και την εξέλιξη του καρκίνου.

Έχει παρατηρηθεί ακόμη, πως η αύξηση του στρες, αυξάνει και το βαθμό ανάπτυξης ενός όγκου, ενώ αντίστροφα, όταν είναι υπό έλεγχο, μειώνεται. Πολλοί από τους ασθενείς θρηνούν και μοιρολατρούν διαρκώς για το κακό που τους βρήκε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολύ πιθανόν αργότερα να εκδηλώσουν κατάθλιψη, άγχος, αλλαγή προσωπικότητας, θυμό και απόγνωση, τα οποία θα επιδεινόσουν την κατάστασή τους. Ενώ, όσους τους διακατέχει το μαχητικό πνεύμα και η ανθεκτικότητα, αυτά, θα λειτουργούν προστατευτικά και στην εξέλιξη του καρκίνου.
Θεωρώ ενδεικτικές τρεις κατηγορίες ανθρώπων:
Εκείνους που έχουν αναπτυγμένο το παιδικό κομμάτι μέσα τους και δεν αναλαμβάνουν εύκολα ατομική ευθύνη, ενώ πιστεύουν ότι πάντα οι άλλοι φταίνε. Αυτοί, λοιπόν, παγώνουν μπροστά στη θέα του θανάτου, γιατί δεν υπάρχει κανένας σωτήρας πλέον να λύσει το πρόβλημά τους. Αποτέλεσμα, να επιδεινώνεται η φυσική τους αδυναμία και να θρηνούν συνεχώς εξαφανίζοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.
Στη δεύτερη κατηγορία, ανήκουν όλοι εκείνοι που υιοθετούν μια γονεϊκή στάση ζωής και θέλουν να είναι δοτικοί, προστατευτικοί, νιώθοντας έτσι ανώτεροι από τους δέκτες. Λειτουργούν ως σωτήρες, γίνονται σκληροί και επικριτικοί, κι αυτή η στάση ζωής τώρα μετατρέπεται σε στάση θανάτου. Μόνο που τώρα δεν τους απόμειναν και πολλά ίχνη γλυκύτητας για να δείξουν αξιοπρέπεια μπροστά στον θάνατο. Απεναντίας, υπενθυμίζουν στους συγγενείς τι τους έχουν προσφέρει, πιστεύοντας ότι είναι υποχρεωμένοι να τους υπηρετούν.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που υιοθετούν μια ενήλικη στάση ζωής και δίνουν τα μέγιστα των δυνατοτήτων τους για την αυτοεκπλήρωσή τους, αγκαλιάζοντας και διορθώνοντας τα λάθη τους. Μόνον αυτής της κατηγορίας άτομα μπορούν να φύγουν από τη ζωή με πληρότητα και αξιοπρέπεια, γιατί τολμούσαν να αναλάβουν την ατομική τους ευθύνη και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
Η αντιληπτική ικανότητα, λοιπόν, ενός ασθενή στο τέλος του καρκίνου, είναι ανάλογη με την ψυχική του ωριμότητα, καθώς και με την δεξιότητα του να διαχειριστεί την κατάστασή του.
Επομένως, εκείνος που έχει ζήσει πραγματικά και έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, δεν φοβάται τον θάνατο. Τον φοβάται αυτός που περιμένει να ζήσει μελλοντικά και σκοτώνει τον χρόνο του με επιφανειακές δραστηριότητες. Με την ιδέα του θανάτου εξοικειώνεται πιο εύκολα κάποιος που έχει αφήσει το αποτύπωμά του στον κόσμο, που έχει εξελιχθεί, που είχε σκοπό και έκανε το χρέος του ως άνθρωπος.
Σύμφωνα με τον Επίκουρο, η αιτία της ανθρώπινης δυστυχίας είναι ο αδιάλειπτος φόβος του θανάτου. Όμως εμείς, δεν ελέγχουμε πως θα πεθάνουμε, αλλά μόνο πως θα ζήσουμε.

Το αντίδοτο, λοιπόν, της ανατριχίλας των συνόρων, είναι: Διόρθωσε έστω και την τελευταία στιγμή ότι μπορείς να διορθώσεις!